Gdy urządzałyśmy z dziewczynami, czyli: Marysią Górecką, z którą realizuję pod skrzydłami IKEA projekt „Pokoje Dziecięce”, Sarą Ferreirą, która nas pięknie pomalowała i wystylizowała i Agnieszką Wanat, która nas fotografowała, sesję w stylu „nastolatek”, co jakiś czas zastanawiałam się, co, zobaczywszy efekty naszej pracy, pomyślą sobie o mnie moje córki.

Oczyma wyobraźni widziałam ich porozumiewawcze spojrzenia, gdy zajrzą do tego wpisu:

– Aha, mamo, czyli sądzisz razem ze swoimi koleżankami, że właśnie TAK wyglądają i zachowują się nastolatki? Okej…
– XD – podsumuje siostra.
– Dokładnie: XD – potwierdzi druga.
– LOL – być może padnie i ten wniosek.

(- Wiesz, mamo, kiedyś strasznie denerwowało mnie, jak ktoś mówił LOL, a teraz sama tak mówię – podzieliła się któregoś dnia ze mną tą obserwacją jedna z córek.)

-Iksde? Czy iksde to nie jest przypadkiem emotikon? – spytam, tak jak kiedyś, córki, usłyszawszy, że rzucają tym hasłem na lewo i prawo.
– Tak. Ale oprócz pisania można to też wypowiadać, żeby pokazać, jaki ma się stosunek do danej sprawy.
– I jaki to stosunek? Co to znaczy? – zainteresuję się.
Spojrzą na siebie, wzruszą ramionami i wyjaśnią:
– XD to xd, mamo. I tak tego nie zrozumiesz.

Podczas sesji fotograficznej, robiłyśmy szalone miny, słuchałyśmy Justina Biebera i byłyśmy zwariowane, że hej! Wszystko to działo się w pokoju mojej starszej córki. Przyznam, że trochę jej tych mebli zazdroszczę, zwłaszcza toaletki 🙂 O tym jak próbowałam ją córce odebrać przeczytacie w tekście Marysi Góreckiej, tam też znajdziecie informacje, jak się nazywają i ile kosztują meble i dodatki oraz zdjęcia ukazujące jak – udając moją starszą córkę – mierzyłyśmy pokój i montowałyśmy meble. 🙂

*

Co ciekawe, gdy dziecko ma kilka lat, my: rodzice marzymy zwykle o tym, żeby wreszcie dało nam święty spokój i poszło choć na moment do swojego pokoju. Natomiast gdy jest już nastolatkiem, chcemy, by choć na chwilę z tego pokoju wyszło i uchyliło nam choćby rąbka tajemnicy ze swojego świata.

A to już nie jest takie proste. Nawet gdy wychodzi, to zwykle odcięte od świata: zabarykadowane w słuchawkach lub wpatrzone w black mirror: czarny ekran swojego telefonu. Na pytanie:
– Co słychać? Jak w szkole? – obrzuca cię spojrzeniem, które gdyby mogło zabijać, byłabyś martwa.
– Czy nie rozumiesz, mamo, że nie lubię otrzymywać pytań?! – udzieliła mi niedawno reprymendy młodsza córka. – Po prostu uszanuj to i nie pytaj mnie, ok? – uściśliła.

Ta chwila, w której nie wiesz, czy wybuchnąć śmiechem, czy obrazić się, czy unieść honorem: wszak jak dziecko może zwracać się w TAKI SPOSÓB do rodzica?! Jak może tak pyskować?! Mhm, właśnie uświadomiłam sobie, jakim okropnym określeniem jest „pyskowanie”! Mówiąc „nie pyskuj” chcemy przywołać dzieci do porządku, a jednocześnie obrażamy je i deprecjonujemy, określając ich twarz jako pysk. Żądamy szacunku, sami go nie okazując. Traktujmy nasze dzieci tak, jak sami chcielibyśmy być traktowani.

A bywa i tak, zwłaszcza, gdy masz do czynienia z dowcipnym nastolatkiem, takim jak moje córki. Niech ukaże to sytuacja z życia wzięta:

Starsza córka, wróciwszy któregoś dnia ze szkoły, pożaliła się, udając ogromny żal i rozczarowanie moją postawą.
– Mamo, nawet nie spytasz mnie, jak było w szkole?!

A ja nie pytałam, bo zwykle gdy to robiłam, odpowiadała mi lakonicznie i się denerwowała – podobnie jak młodsza siostra – tłumacząc, że jak będzie chciała to sama mi opowie i czasem rzeczywiście: niepytana, opowiada.

Gdybym miała podsumować życie z nastolatkiem, rzekłabym, że to jak szalona jazda rollecoasterem emocji: w ciągu godziny może nam zaprezentować całą paletę: od radości, podekscytowania, przez smutek, złość i wściekłość.

Rodzic nastolatka musi być uzbrojony w pokłady empatii i zrozumienia i umieć w trudnej chwili unieść się i spojrzeć na życie z „lotu ptaka”. Gdy twoje dziecko trzaska drzwiami do swojego pokoju, wykrzykując, że cię nienawidzi, postaraj się przymknąć na to oko.

Wiedz, że czuje w sobie tak ogromną złość, że musi dać jej jakieś ujście i … nie traktuj tego zbyt osobiście, albo zrozum: musi to czuć, żeby móc się od Ciebie uwolnić. Więcej pisałam o tym w tekście Dlaczego nastolatki buntują się? Pozwól dziecku odejść od siebie. Twoje dziecko jest teraz wulkanem emocji, uczuć. Nie obrażaj się, gdy zamyka na klucz drzwi do swojego pokoju i każe Ci przed wejściem pukać. Jest w takim momencie, że potrzebuje postawić wyraźne granice między sobą a rodzicem, słowem: wyznacza terytorium. Uszanuj to. 🙂

Wyzwaniem, jak to mówi młodzież: moim challenge, jest mieć z córkami kontakt. Zaakceptować to, że czasem może być zły, wszak to trudny czas i dla nas, i dla nich. Umieć wybaczać, starać się je zrozumieć, mieć cierpliwość. I przede wszystkim: ustawić sobie dla nich swój status jako: DOSTĘPNA.

Co może być ważniejszego od rozmowy z dzieckiem? Dlaczego to wszystko inne nie może poczekać? Dlaczego czekać musi moje dziecko? Oczywiście, żeby nie było wątpliwości: nie jestem zwolenniczką „poświęcania życia dziecku”, np. „rezygnowania z pracy dla jego dobra” – nie, nie, nie i o tym już nie raz pisałam. Chodzi mi o to, by być, choćby w domu, na wyciągnięcie reki, słuchania wtedy, kiedy ono chce nam coś powiedzieć, a nie kiedy my wydzielimy im ten czas, umawiając się na przykład z nimi na „spontaniczną rozmowę o życiu na jutro na godzinę 18.” Tak się nie da, sorry.

Przez pewien czas prosiłam zagadujące mnie córki, aby cierpliwie poczekały aż skończę wykonywać daną czynność (bo dzieci jak wiadomo zawsze zagadują nas w momencie, w którym jesteśmy akurat pochłonięci jakąś czynnością) jednak doświadczenie nauczyło mnie, że nie tędy droga. Bowiem kiedy po kilkudziesięciu minutach wracałam do tematu, okazywało się, że jest już nieaktualny.

–  Co mi chciałaś powiedzieć? Jestem już wolna – zwracałam się do córki.
–  Już nic.
–  Proszę cię, dokończ tę opowieść, porozmawiajmy.
–  Nie, mamo, jestem już zajęta.

Dlatego staram się, choć oczywiście nie zawsze mi to wychodzi, przerywać wszystko co robię, kiedy któraś z córek, chce ze mną porozmawiać. Łapię te chwile i cieszę się, że chce mi o swoim życiu opowiadać i relacjonować je. Słuchanie dziecka, bycie dla niego dostępnym i szczere zaciekawienie jego życiem: to według mnie jeden z kluczy do nawiązania bliskiej z nim relacji.

O największych sercowych rozterkach, tajemnicach, obawach, nadziejach, przemyśleniach dowiaduję się w najmniej oczekiwanych momentach.Tuż przed snem, kiedy wprost padam z nóg i tylko zaglądam do jej pokoju, by powiedzieć dobranoc. W samochodzie, oczywiście tuż przed wyjściem z auta, a nie podczas trwającej czterdzieści minut podróży. Gdy planowałam właśnie zająć się czymś pilnym i tylko zajrzałam na chwilę do jej pokoju przynieść suche pranie.

Łapmy chwile, w których nasze dzieci chcą z nami rozmawiać, bo gdy pozwolimy im odlecieć, mogą już nigdy do nas nie wrócić. Mury, które stają między rodzicami a dziećmi, zwłaszcza tymi nastoletnimi, mają tendencję do szybkiego wzrostu i umacniania się.