Z badań wynika, że ojcowie na całym świecie poświęcają swoim dzieciom nie więcej niż godzinę dziennie. Ojcowie amerykańscy i australijscy zeznali, że poświęcają swoim dzieciom średnio 60 minut dziennie, hiszpańscy 43 minuty, niemieccy 37 minut, francuscy 27, a polscy: 40.

– To całkiem niezły wynik! – pomyślałam, czytając to.

Jednak okazało się, że był to czas deklarowany. A więc siedzenie z dzieckiem przy stole bądź wyjście na plac zabaw, kiedy w tym samym czasie ojciec ciągle też zerka na ekran swojego telefonu, również było wliczane jako „poświęcanie dziecku czasu”. A tymczasem tak im się tylko WYDAJE. Dlatego naukowcy przyjęli te dane z ostrożnością i wymyślili badania, w których sprawdzą, ile minut uwaga ojców jest skupiona tylko i wyłącznie na dziecku. W eksperymencie udział wzięło 1700 brytyjskich ojców. Przyczepiono im do ubrań mikrofony oraz minikamery, dzięki którym można było dokonać pomiarów liczących, ile czasu tato poświęcił dziecku uwagę w PEŁNI i z UWAŻNOŚCIĄ. Nie uwierzycie, jaki był wynik. 40 sekund. Czterdzieści. Sekund. Przykre, prawda?

Angażujmy ojców w opiekę nad dziećmi od pierwszych chwil ich życia!

Wiem, że za taki stan rzeczy odpowiadam w dużej mierze ja we własnej osobie. Przy córkach (które dziś są nastolatkami) robiłam wszystko sama. Przejęłam na siebie, głupia, większość obowiązków rodzicielskich. Przewijałam, kąpałam, ubierałam, karmiłam, organizowałam jedzenie, chodziłam na spacer itd. Owszem, mąż potrafił przewinąć i ubrać, bo co najmniej dwa razy w tygodniu zostawał z niemowlęciem, gdy ja chodziłam za zajęcia na uczelnię, ale i ja i on traktowaliśmy to chyba jako pewnego rodzaju bonus. Gdy wracałam do domu, znów byłam tylko ja, niczym główny i jedyny opiekun, a ojciec niczym wynajęta na godziny niania. Uważałam, że wszystko sama zrobię najlepiej i odwzorowywałam znany mi podział obowiązków: czyli gros z nich spoczywające na kobiecie. Dlaczego on nie protestował? Bo odwzorowywał znany mu podział obowiązków, czyli taki, w którym większość spoczywała na kobiecie.

Owszem, mógł się temu sprzeciwić i krzyknąć:

– Kochanie, nie godzę się na to, żebyś robiła wszystko przy dzieciach sama! Stanowczo protestuję, to niesprawiedliwe! Mimo, że nie znam innego modelu, moja mama też wszystko robiła sama, i babcia, i ciocie, wyjdę teraz z tego schematu!

Jakoś tak się złożyło, że tak nie zrobił. A ja tego wcale nie żądałam. I tak sobie żyliśmy.

Przy synu, będąc o co najmniej dziesięć lat starsza i mądrzejsza, postanowiłam, że będzie inaczej. Jeszcze będąc w ciąży zapowiedziałam mężowi, że to on będzie kąpał malucha. I nawet gdy czasem zdarza się, że wraca zmęczony z pracy, podaję mu bobasa. Sama kąpałam syna może trzy razy w życiu, a kąpiemy go codziennie, traktując to jako rytuał dobrze oddziałujący na psychikę maluszka, który potrzebuje powtarzalności i regularności. Oczywiście tym rytuałem mogłaby być np. wieczorna zabawa czy śpiewanie piosenek, jednak mi bardzo zależało na tym, że była to jakaś ceremonia, w której mógłby uczestniczyć tylko ojciec dziecka.

I oczywiście niech nie kończy się tylko na kąpieli, ale i na innych wspólnych czynnościach, stąd mój list do męża! Wracając do tego wątku: byłam pewna, że mąż obrazi się na list, a tymczasem chwilę po lekturze wszedł poruszony do sypialni i wziął syna w ramiona. I od tej pory, owszem, nie jest „tatą na pełen etat”, ale jakość jego kontaktu z dziećmi poprawiła się. Dlatego polecam „wstrząsanie” mężami, jak macie ochotę możecie skopiować mój list. 😉