Fot. Intel Free PressOd dawna bacznie przyglądam się działaniom związanym z funkcjonowaniem dzieci i młodzieży w Internecie. Interesuje mnie to zarówno jako socjolożkę, jak i mamę kilkulatki i nastolatki, ale też blogerkę, bo taką sobie niszę jako Nishka wynalazłam:)
Czy macie czasem wrażenie, że producenci urządzeń zawierających monitory: smartfonów, komputerów, telewizorów itp. używają w procesie produkcji jakieś tajemniczej substancji przyklejającej nas do ekranów tychże?
fot. Zielony KoperekTo pewnie jakaś bardzo cieniutka, niewidoczna wręcz nitka, łącząca monitor z naszym umysłem, wydzielająca przy tym mnóstwo hormonów szczęścia. Dotyczy to zwłaszcza dzieci. Gdy rodzic próbuje tę nić przerwać – dziecko protestuje. Moja rodzina dość często zaplątuje się w sieć tych nitek.
— Mamo, proszę cię: odłóż ten telefon, chcę żyć.
Tak kiedyś powiedziała do mnie córka: pasażerka prowadzonego przeze mnie samochodu. Byłam bowiem na tyle inteligenta, rozsądna i odpowiedzialna hashtag ironia, że prowadząc samochód pisałam smsa.
Cześć, jestem Nishka i mam problem z używaniem telefonu podczas kierowania samochodem.
Nie wyprzedzam na trzeciego, nie jestem za kółkiem agresywna, nie przekraczam prędkości, nigdy nie jeżdżę pod wpływem alkoholu. Natomiast mam problem z używaniem telefonu podczas jazdy. Kusi mnie, żeby co jakiś czas do telefonu zajrzeć, to odczytać smsa, to znaleźć potrzebną informację w sieci. Gdy ktoś do mnie dzwoni, odbieram telefon.
Kiedy trzy miesiące temu pisałam tekst określający malowanie paznokci małym dziewczynkom jako jeden z przejawów zjawiska seksualizacji dzieci, mąż ostrzegał mnie:
— Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? Uderzysz tym tekstem w tkwiące w wielu ludziach od stuleci proste mechanizmy atawistyczne, na których budują swoją rzeczywistość i możesz potem tego żałować, spotka cię zemsta.
Byłam pewna, że przesadza. A jednak: nie mylił się.
ALS Ice Bucket Challenge to internetowy viral, łańcuszek, w ramach którego osoby nominowane, czyli wskazywane przez innych internautów wylewają sobie na głowę wodę, a film z tego wydarzenia udostępniają w sieci. Głównym celem akcji jest zwrócenie uwagi społeczeństwa na chorobę stwardnienia zanikowego bocznego (Amyotrophic lateral sclerosis – ALS).
Hurra, skaczę z radości! Michał Górecki z Koszulkowo.com mnie nominował!!Nie ukrywam, że gdy zakładałam ten blog, chciałam co jakiś czas pokazywać Czytelnikom zdjęcia moich córek, tym bardziej, że urokliwe z nich dziewczęta. Obie stanowczo zaprotestowały, a ja to uszanowałam.
Zamiast zdjęć moich dzieci, pokazuję Wam ich matkę trzymającą rysunki dzieci 😉W dużym stopniu wynikało to z tego, że moje córki były już na tyle duże (7 i 12 lat), że miały świadomość, że mogą mi odmówić. Gdyby były młodsze, nie zdawałyby sobie sprawy z tego, że mają takie prawo.
Ostatni weekend spędziłam bez prądu. I to na własne życzenie… Dlaczego? Dlatego, że kilka tygodni temu zadeklarowałam (tutaj), że jeżeli do akcji Godzina Dla Ziemi przystąpi 90 tysięcy osób, spędzę dwa dni bez prądu. Prawdę mówiąc nie wierzyłam, że tak się stanie. Gdy do akcji przystąpiło ponad 100 tysięcy osób, na brzegu rzeki Biebrzy usiadłam i płakałam (ze strachu, nie że ze wzruszenia!).
Zapraszam na relację z tych dwóch nishkowych dni unplugged.
Razem z mężem staramy się prowadzić świadomy ekologicznie styl życia. Od kilkunastu lat jesteśmy wegetarianami, mąż jest związany z architekturą energooszczędną i uczy studentów jak projektować budynki zrównoważone. Staramy się też wychowywać nasze dzieci w duchu troski o środowisko.
Zostałam zaproszona do promocji akcji Godzina dla Ziemi i mam poważną rozterkę. Z jednej strony bardzo chciałabym, żeby jak najwięcej z Was wzięło w niej udział, czyli wyłączyło w sobotę 29 marca o godzinie 20.30 na godzinę światło, z drugiej strony boję się, bo zadeklarowałam się do tego, że jak akcja powiedzie się, moja rodzina będzie żyła dwa dni bez prądu! 🙂
Zostanie mamą w wieku 19 lat bardzo zdeterminowało moje życie. Opisywałam to w tekście Mam 19 lat i jestem w ciąży. Co ciekawe, jest to najczęściej czytany tekst na moim blogu. Od kilku miesięcy nie ma dnia, żeby nie trafiały do mnie dziewczyny, które tak jak ja zostały lub zostaną mamami, mając naście lat. Wiele z nich podzieliło się ze mną w komentarzach i listach swoimi historiami, za wszystkie trzymam mocno kciuki.
Amerykańska kampania (2010 r.) skierowana do nastoletnich mam. Na zdjęciu Bristol Palin (córka Sarah, kandydatki na prezydenta USA), która urodziła syna mając 19 lat.Gdy Fundacja Mama zwróciła się do mnie z prośbą o wsparcie kampanii Nastoletnie Matki, nie wahałam się ani chwili. Każde działanie, które może pomóc moim „siostrom”, spotyka się z moją aprobatą. Dziewczyny, nie jesteście same. Są ludzie, którzy chcą Wam pomóc.
Ilość, a przede wszystkim jakość komentarzy pod ostatnim tekstem „Mam 19 lat i jestem w ciąży”, rozczuliła mnie. Opowiedziałyście mi swoje historie, wszystkie bardzo mnie poruszyły, poczułam, że dla takich chwil warto mieć bloga. To było moim marzeniem: mieć mądrych, inteligentnych, kulturalnych i życzliwych Czytelników i Pan Blog mnie wysłuchał. Jedna z komentatorek wywołała do tablicy moją mamę, zachęcając ją do tego, żeby opisała to doświadczenie – w którym jej córka została matką, będąc nastolatką – ze swojego punktu widzenia. Mama Nishki, która już kilkakrotnie gościła na tym blogu jako autorka tekstów (vide: #1, #2, #3, #4, #5) podjęła to wyzwanie. Drogie Panie, Drodzy Panowie, oddaję głos Mamie Nishki, powitajmy ją brawami!
Szczęściara ze mnie: urodziłam dziecko przed 2007 rokiem. Dzięki temu sama mogłam zdecydować, czy jako 6-latek pójdzie do szkoły, czy jeszcze zostanie w przedszkolu.
Copyright © Nishka 2013-2017 • Wszelkie prawa zastrzeżone: zabronione jest kopiowanie tekstów i zdjęć pochodzących z bloga.
